Ciekawostki O Psach

Czy wiesz, że...
Na świecie żyje do pól miliarda psów. Do największych i najcięższych spośród psów domowych należy staro-angielski mastil i powszechnie znany bernardyn. Masa dorosłych osobników tych dwóch gatunków wynosi 75-90 kg. Najcięższy (145 kg) i największy (wysokość w kłębie 89 cm) mastfl należał do mieszkańca Londynu. Najcięższy bernardyn (waga 140,5 kg, wysokość w kłębie - 99 cm) - mieszkańca stanu Michigan w USA. Najmniejszym z aktualnie żyjących dorosłych osobników jest „Peqnuts", miniaturowy piesek rasy Chihuahua (długość - od głowy do ogona - 25 cm, masa 630 g). Psy żyją przeważnie od 8 do 15 lat, rzadko o parę lat dłużej. Najdłużej żyjącym psem (29 lat i 5 miesięcy) był owczarek australijski. Najwięcej, bo aż 23 młode, z których wszystkie przeżyły, urodziła suka amerykańskiego Uwhounda w 1944 r. Rekord skoku wzwyż należy do owczarka niemieckiego, który pokonał ścianę o wysokości 3,48 m. Najdłuższy skok (9,14 m) wykonał pies w pogoni za zającem, przeskakując przy tym płot o wysokości 1,4 m. Najrzadszym obecnie psem jest amerykański terrier bezwłosy. Jego populacja nie przekracza setki. Większość należy do jednej rodziny w stanie Louisiana (USA).



Hachikō, czyli siła tęsknoty
Hachiko
Źródło: Wikipedia
Nie ulega wątpliwości, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Każdy, kto posiada własnego czworonoga, mógłby się pod tym zdaniem podpisać obiema rękami. Jednak niektóre psy dzięki oddaniu, miłości oraz wierności wobec swoich panów szczególnie zapisały się w historii. Całym swoim życiem udowodniły bowiem, jak bardzo kochały swoich właścicieli. Przykładem wyjątkowo silnego przywiązania zwierzęcia do człowieka może być historia Hachiko. Był to pies bardzo rzadkiej rasy akita, który okazał niezwykłą wierność swemu panu. Jego właścicielem był wykładowca akademicki Hidesaburō Ueno. Hachiko miał w zwyczaju codziennie odprowadzać swojego pana na stację kolejową, skąd Ueno udawał się na Uniwersytet Tokijski, i czekał tam na niego aż do wieczora. Niestety pewnego dnia jego ukochany właściciel nie wrócił – zmarł nagle podczas pracy. Pies nie potrafił tego zaakceptować i mimo prób zabrania go z dworca, wciąż wracał tam, by być w każdej chwili gotowym na powrót swego pana. Hachiko każdego dnia wieczorem pojawiał się na stacji kolejowej i tęsknie spoglądał na ludzi wysiadających z pociągów, wypatrując swojego właściciela. Spędził tam 10 lat swojego życia, budząc zainteresowanie i współczucie wielu ludzi. Pies ten stał się żywą legendą i mnóstwo osób przybywało na stację, by zobaczyć, jak Hachiko wiernie czeka na swego pana. Zainteresowała się nim prasa oraz całe japońskie społeczeństwo, zainspirował on wielu artystów oraz naukowców. Niezwykle oddany pies odszedł 8 marca 1935 roku z powodu choroby serca oraz płuc. Jeszcze przed jego śmiercią, na stacji Shibuya, na której czuwał, został odsłonięty jego pomnik odlany z brązu. Podczas II wojny światowej został on przetopiony i na pewien czas Japończycy zapomnieli o Hachiko. Jednak gdy działania zbrojne się zakończyły, społeczeństwo upomniało się o figurę wiernego psa. W sierpniu 1948 roku po raz kolejny ustawiono tam pomnik czworonoga, zaprojektowany przez syna twórcy pierwszej figury. Stał się on jednym z centralnych punktów stacji kolejowej. Figura psa została umieszczona także w pobliżu miejsca jego urodzenia. W 1994 roku Culture Broadcasting Network odzyskało nagranie zawierające odgłos szczekania Hachiko. Po zmasowanej akcji reklamowej zostało ono wyemitowane w radiu. Audycja ta przyciągnęła miliony słuchaczy z całej Japonii. Historia Hachiko stała się sławna na całym świecie, głównie dzięki licznym filmom i książkom. Pierwszy film opowiadający jego historię, noszący tytuł Hachikō Monogatari, został nakręcony w 1987 roku. Jego remake, wyprodukowany w Stanach Zjednoczonych, ukazał się w kinach ponad dwadzieścia lat później. Został on zatytułowany Hachiko: A Dog’s Story (w Polsce przetłumaczono go jako „Mój przyjaciel Hachiko”), a w roli głównej wystąpił Richard Gere. Wydane zostały także dwie książki, które przedstawiają losy tego niezwykle wiernego i oddanego czworonoga. Są one świadectwem ogromnego przywiązania zwierzęcia do człowieka i pokazują, że psy, tak jak i ludzie, mają uczucia, potrafią kochać i tęsknić.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz